Büyük bütçeli tüm yapımlarda olduğu gibi bu filmde de görsel olarak bir sıkıntı yaşanmamış. Travmatik uzun savaş sahnelerini izlerken bile sizi umutsuzluğa sürüklüyor. İyi bir savaş filmini belirleyen faktör tam olarak bu noktada ortaya çıkıyor. O travmatik sahnelerin ardından filmin sonunda umudu hissediyorsanız, o savaş filmi diğerlerinden farklılaşıp sinema tarihinde kendine özgün bir yer buluyor. Bu filmde onlardan biri. Sıhhiyeci Desmond Doss sayesinde inanç, hümanizm, anti militarizm derslerinden tek tek sınav veriyoruz. İnsanoğlu bir tanrıya inanacaksa bunu tanrı için mi yoksa insanlık için mi yapmalı? Bir insan, insanları sevdiği için gönüllü savaşa gidebilir mi? Kendimizi korumamız için silaha ihtiyacımız var mı yoksa kendimizi korumamız için yapmamız gereken sadece öldürmemek mi? 

Buradan karmaşık ve anlamsız gibi duran soruların cevapları film bittikten sonra anlam kazanmaya başlayacak. Savaşa, daha doğrusu savaşmamaya dair yeni fikirler sizi heyecanlandıracak. 

Bir film hakkında giriş gelişme sonuç kalıbında kompozisyon yazmak bana keyif vermediğinden oyunculuklardan, kurgudan, yönetmenlikten falan bahsetmek istemiyorum. Her 2. Dünya Savaşı filminde Amerika’yı gömüp antikapitalist naralar ataran sinema blogger'ı hiç değilim. Sadece film bittikten sonra zihnimde parıldayan bir kaç kıvılcımı paylaşmak istedim. Bu kadar. Oscar koşumuz devam edecek..